Lieve vrienden, familie, kennissen en collega’s,
Met de roes van de zeer geslaagde wintersport nog in m’n lijf, lag ik vandaag weer in een MRI-apparaat en liet de afgelopen 9 jaar aan me voorbij gaan. Wat voor impact heeft deze hersentumor op mijn leven gehad?
Uiterlijk is er nauwelijks wat te zien, aangezien ik de littekens en de kale plek op mijn hoofd vakkundig door m’n (overige) haar laat bedekken. Diverse kappers hebben me inmiddels allerlei soorten haargroeimiddeltjes aanbevolen, maar ik vind het eigenlijk wel best zo. Heel wat lastiger vind ik het dat mijn geheugen- en concentratieverlies ervoor heeft gezorgd dat ik mijn ambitieniveau heb moeten bijstellen en regelmatig niet lekker uit m’n woorden kom (gelukkig wordt meestal niet opgemerkt dat ik eigenlijk iets anders had willen zeggen, maar niet op het juiste woord kon komen). Ondanks dat ik gezien de situatie niet mag klagen (de meeste lotgenoten zijn veel minder fortuinlijk), heb ik het daar nog steeds best moeilijk mee.
Niet wetende dat er nog zoveel jaren zouden volgen (en de uitslag was weer goed, dus we leven nog even doorJ), heb ik er na de onheilstijding ruim 9 jaar geleden bewust voor gekozen om zoveel mogelijk mooie herinneringen voor en met mijn gezin te maken. In ons geval betekende dit dat we veel tijd met elkaar doorbrengen en uitstapjes en vakanties beleven, waarbij de reizen nu de kinderen ouder worden steeds verder weg gaan. Als ik nu terugkijk, dan is dat een uitstekende keuze geweest; onze kinderen zijn geïnteresseerd geraakt in andere culturen en kunnen oprecht genieten van nieuwe ervaringen, en wij genieten weer extra door onze kinderen. Inmiddels berusten ze er in dat ik te pas en te onpas foto’s maak, want ondanks dat in het nu leven erg goed voelt, is het ophalen van mooie herinneringen ook heel fijn (en bovendien vormen de foto’s een geheugensteuntje voor mijJ). Hoewel we zeker niet armoedig leven, kiezen we er vooral voor om te investeren in ervaringen en elkaar in plaats van in spullen. Hierbij moet ik denken aan het gedicht over hebben en zijn dat een hele tijd bij mijn ouders op het toilet heeft gehangen:
Op school stonden ze op het bord geschreven.
Het werkwoord hebben en het werkwoord zijn;
Hiermee was tijd, was eeuwigheid gegeven,
De ene werkelijkheid, de andere schijn.
Hebben is niets. Is oorlog. Is niet leven.
Is van de wereld en haar goden zijn.
Zijn is, boven die dingen uitgeheven,
Vervuld worden van goddelijke pijn.
Hebben is hard. Is lichaam. Is twee borsten.
Is naar de aarde hongeren en dorsten.
Is enkel zinnen, enkel botte plicht.
Zijn is de ziel, is luisteren, is wijken,
Is kind worden en naar de sterren kijken,
En daarheen langzaam worden opgelicht.
(auteur: Ed Hoornik)
Op naar de 10 jaar!
En tot het zover is maken we er het beste van: in de meivakantie gaan we mijn studievriendin en inmiddels ambassadeur van Cyprus opzoeken, voor de Hemelvaartsweekend staat een kampeerweekend in Drenthe gepland en voor de zomer hebben we een rondreis door Namibië op het programma! O ja, en tussendoor nog even hard werken aan m’n projecten bij Jumbo…
Liefs van Marion.
