Lieve vrienden, kennissen en collega’s,
Wat was Steppen tegen kanker 2012 weer een indrukwekkend, enerverend en emotioneel evenement! Dat we nu zelf in de organisatie zaten, maakte het wel extra speciaal (en extra druk!). Daar had ik me van tevoren wel een beetje zorgen over gemaakt, want in tegenstelling tot ooit, presteer ik onder stress tegenwoordig op z’n zachtst gezegd niet optimaal, maar door het fantastische werk van de overige leden van comité Steppen tegen kanker 2012 en alle overige vrijwilligers, is dat me reuze-meegevallen. Onze supporter-schare was inmiddels dusdanig uitgebreid dat we voor 32 mensen alle appartementen van het chalet ‘Il fera beau demain’ konden afhuren! De BBQ op vrijdagavond was dan ook een groot succes, zeker door de muzikale bijdrage van Remco en Manon op de saxofoon. De hartverwarmende betrokkenheid van al deze lieve mensen heeft ons wederom diep geraakt en is wat mij betreft de belangrijkste geluksfactor in een mensenleven.
Dit was het derde opeenvolgende jaar dat we de berg op zijn gestept, maar deze beklimming was verreweg het zwaarst! Door een slechte nacht (door alle emoties), twee pijnlijke blaren, een aanlopend spatbord en kramp in m’n rechterbovenbeen, heb ik er langer over gedaan dan de andere twee keer: 2 uur en 26 minuten. Maar eenmaal boven was het afzien snel vergeten en na een intensieve sportmassage door één van de meegereisde masseurs de pijn ook (totdat ik die schoenen weer aan deed!). De DJ’s en de zangeressen wisten bij de finish een supergezellige sfeer te creëren (ik heb zelfs in polonaise gelopenJ) en de vers gebakken hartjeswafels, de wijn en de vele warme en betrokken mensen maakten dit voor mij de mooiste keer, en waarschijnlijk niet te overtreffen. Daarom én omdat ik niet in herhaling wil vallen (de foto’s van de verschillende jaren beginnen zelfs op elkaar te lijken) en zoveel mogelijk uit het leven wil halen, heb ik besloten om te stoppen met steppen. Drie maal is tenslotte scheepsrecht! Maar eerst wil ik iedereen bedanken voor de steun en sponsoring van de afgelopen 3 jaar. Het toegezegde bedrag van STK2012 staat inmiddels op ruim €175.000,-, waarmee de stichting STOPhersentumoren.nl boven de magische grens van 1 miljoen voor onderzoek naar hersentumoren is gekomen! Na deze oproep: tot 1 oktober kan er nog gestort worden op de huidige deelnemers: www.steppentegenkanker.nl/Marion-Hogetoorn, stop ik dus ook met bedelmailtjes, maar dat betekent natuurlijk niet dat jullie de stichting STOPhersentumoren niet kunnen blijven steunen (bijvoorbeeld door een automatische maandelijkse donatie of een legaat in je testament J).
Nog nauwelijks ‘geland’ van de ervaringen op de Alp, werd ik vandaag om 12.30u weer het MRI-apparaat ingeschoven. Aangezien mijn vaste neuro-oncologe ziek was, kreeg ik een invaller, Tom Snijders (meer een naam voor een chirurg), die ook in de reportage van RTV Utrecht over mede-stepster Niniane Veldhoen te zien is (http://www.rtvutrecht.nl/gemist/uitzending/rtvutrecht/u-vandaag/20120823-1800/845891, vanaf 10 min.), maar gelukkig had ook hij goed nieuws voor me: er is geen enkele aanwijzing voor nieuwe tumor-activiteit!!! Omdat ik de laatste tijd wel meer dan eerder last heb van een slecht korte termijn geheugen (waar ik erg onzeker van wordt), heeft hij een neuropsychologische test voor me aangevraagd, om objectief te kunnen vaststellen hoe het ermee staat en met welke eventuele ‘beperking’ ik rekening moet houden. Zo’n onderzoek heb ik 4 jaar geleden zelf voorgesteld, maar dat vonden ze toen niet nodig (wisten zij veel dat ik nog zo lang mee zou gaanJ) en dat is jammer, want dan had ik nu een soort ‘nulmeting’ van kort na de behandeling gehad.
Die onzekerheid over mijn geheugen helpt me niet bepaald in de toch al onzekere situatie bij C1000/Jumbo. Per 13 augustus is mijn officiële standplaats Veghel (maar in de praktijk rijd ik nu nog steeds naar Amersfoort), en vóór 1 januari krijgen de medewerkers van mijn afdeling te horen of er een plekje is in de nieuwe organisatie. Verandering hoort bij het leven, maar dat zet me wel aan het denken welke weg voor mij het beste is, waar ik het meest gelukkig van wordt. Helaas moet ik daarbij constateren dat het aantal keuze-mogelijkheden erg is afgenomen. Waar voorheen de wereld open lag en ik alles kon als ik me er maar voor inzette (nou ja, olympische prestaties uitgesloten), moet ik nu toch rekening houden met mijn beperkte inzetbaarheid. Dat er meer mensen in mijn omgeving in zo’n positie zitten maakt het niet gemakkelijker! Nou ja, ik laat het maar op me afkomen.
Intussen zijn we natuurlijk weer lekker op vakantie geweest, deze keer een ongecompliceerde relaxvakantie op Kreta. Daarna heb ik nog een weekje als smurfmoeder gefungeerd bij de jeugdvakantieweek in Houten: 3 dagen achter twee smurfinnen en vier smurfensnotjongens aanrennen is heel leuk, maar ook best vermoeiend! En vorige week heb ik toch maar mooi m’n niet meer zo kleine meisje voor het eerst naar groep 3 kunnen brengen! Wie had dat gedacht! Echt een traan-wegpink-momentje… ik zou ze beiden ook graag naar de middelbare school begeleiden en door de pubertijd helpen (zeg ik nu), dus laat ze maar snel komen met dat geneesmiddel tegen hersentumoren!
The best things in life aren’t things!
Liefs van Marion.
PS. De volgende MRI is op 27 november.
