Lieve vrienden, familie, collega’s en bekenden,
In de vorige MRI-update heb ik aangegeven dat ik er voortaan van uit zou gaan dat ik tot het piepkleine percentage hersenkanker-patiënten hoor dat níet doodgaat aan deze ziekte, en de MRI-beelden van vanmorgen lieten gelukkig zien dat de tumor mijn vertrouwen niet heeft beschaamd (zou ook wel een heel wrede speling van het lot zijn L)! Als blijk van vertrouwen in een goede uitslag, had ik er zelfs geen problemen mee dat Ronald voor het eerst niet aanwezig was bij de bespreking van de MRI-uitslag, omdat hij onmisbaar was bij een belangrijke SCRUM-meeting (jazeker, ook bij Hitachi gaan ze met hun tijd mee J).
Maar mijn nieuwe vertrouwen dat ik voorlopig niet dood ga heeft ook andere consequenties. Zo zou onze beleggingshypotheek toch wel problemen kunnen geven als we de overlijdensrisicoverzekering niet kunnen aanspreken; moet ik me straks ook gaan verdiepen in de opvoeding van pubers; kunnen de op het maximale bedrag afgesloten uitvaartverzekeringen naar beneden worden bijgesteld en moet ik me neerleggen bij het onvermijdelijke aftakelproces dat dan weliswaar niet door de hersentumor, maar ‘gewoon’ door ouderdom wordt veroorzaakt! Met name dat laatste zie ik niet zo zitten, dus om ervoor te zorgen dat ik op m’n 80e nog iets kan zien als ik m’n ogen open doe (ik ben helaas erfelijk belast met overhangende oogleden L), heb ik de ooglidcorrectie laten uitvoeren, die ik mezelf vóór het tumortijdperk voor mijn 40e verjaardag al had beloofd. Zo’n ingreep is trouwens echt een ‘piece-of-cake’ tegenwoordig: na hooguit 15 minuten inclusief hechten lag ik al met een koud kompres op m’n ogen en nog een kwartier later zaten we in de auto op weg naar huis! Ondanks elke 2 uur koelen met diepvrieserwtjes (overigens één van de weinige etenswaren die ik níet lekker vind), zag ik er de volgende dag uit als het trieste slachtoffer van excessief huiselijk geweld. De dagen daarna slonk de zwelling echter alweer en ook het bont en blauw trok langzaam weg, zodat ik een week later (weliswaar met een grote zonnebril op) weer de hockeymoeder-rijdienst kon oppakken (in dat kader zie: https://www.youtube.com/watch?v=cTYL-8fZdMs J).
Wat we in ieder geval niet gaan veranderen is ons streven om zoveel mogelijk uit het leven te halen, wat in ons geval betekent dat we (naast hard werken) veel leuke dingen plannen. Of soms iets minder goed plannen, zoals het avontuur dat we afgelopen meivakantie in Andalusië hebben beleefd: getriggerd door enkele prachtige foto’s op facebook van een pas geopend nieuw pad over de beruchte (3 doden) kloof ‘El Caminito del Rey’ op een uurtje rijden van ons vakantieverblijf in Montejaque, reden we op basis van offline routekaarten (=> extra uitdaging omdat ‘iemand’ Spanje van de TomTom had gewist om Engeland te kunnen downloaden) naar het punt waar volgens Google het pad zou beginnen. Gelukkig hadden we toen het lumineuze idee om eerst uitgebreid te gaan lunchen en na een heerlijke Spaanse lunch van paella en een hele(!) inktvis volgden we te voet de borden naar de ingang van het pad. Daar aangekomen bleek echter dat we van tevoren online hadden moeten reserveren! Blijkbaar keken we allemaal erg beteuterdL, want de dame besloot ons even later bij wijze van hoge uitzondering tóch nog door te laten, met de instructie (in het Spaans) om vóór 19u bij het eindpunt aan te komen, om nog terug te mogen lopen. De kloof was inderdaad spectaculair, zeker vanaf het overigens zeer goed begaanbare pad dat tegen de wand ‘geplakt’ leek te zijn, met als hoogtepunt (letterlijk én figuurlijk) een hangbrug boven het metersdiepe ravijn. Hoewel nog ruim voor 19u (misschien is ons Spaans toch niet zo goedJ), mochten we bij het eindpunt toch niet teruglopen en werden in plaats daarvan naar een busstation gedirigeerd. Op zich prima, ware het niet dat we (Ronald) onze portemonnee waren vergeten! Ik had wel een bankpasje bij me, maar ook in Spanje hebben de bussen geen pinautomaten, dus terwijl de bus er al stond (met een hele rij, want we waren duidelijk niet de enigen) heb ik onder grote tijdsdruk bij een winkeltje €15,- mogen pinnen, waarvan ik er €5,- kreeg (eerst weigerde hij categorisch, dus mijn onderhandelingspositie was penibel). Terug bij de bus bleek dat het buskaartje €1,55 per persoon kostte, dus werden we zonder pardon uit de overigens reeds overvolle bus gezet. Op het laatste moment kreeg ik toen van een barmhartige mevrouw de ontbrekende €1,20 in mijn hand gedrukt, zodat we alsnog werden toegelaten… Vervolgens bracht de bus ons naar een ander beginpunt dan waar onze auto stond en hadden we de keuze: op het padvindersinstinct van Ronald vertrouwen voor de korte route door de natuur of voor zekerheid de (waarschijnlijk) langere route via de openbare weg. Hoewel niet helemaal van harte, kozen ook de kinderen voor de avontuurlijke route, dus liepen we opnieuw de natuur in om de splitsing met ons pad terug te vinden. Ik kan niet ontkennen dat ik tijdens deze zoektocht toch enkele momenten aan de vermiste meisjes in Panama heb gedacht, maar we hebben de auto heelhuids bereikt!
Gezien deze en andere ervaringen in Andalusië en Marokko van het afgelopen jaar, denken we dat de kinderen er klaar voor zijn om ze in de zomervakantie mee te nemen op een nieuw avontuur: een rondreis door het prachtige Maleisië. We kijken er nu al naar uit!
Tot over 4 maanden (vertrouwen is goed, controle is beter J)!
Sometimes all you can do is
Not think, not wonder, not imagine, not obsess
Just breathe and have faith
because miracles do happen!
Liefs, Marion.
