Lieve familie, vrienden, collega’s en kennissen,

Het was vanmorgen weer zover: mijn 27^e MRI-scan alweer! Waarvan 1 met een hele slechte en 26 met een goede uitslag…! Zoals gebruikelijk ben ik wel blij, maar zeker niet uitzinnig, omdat het ‘what if’-scenario ook na een goede uitslag niet zomaar kan worden afgeschud (en de slechte nachtrust voorafgaand helpt ook niet). Het is een ontluisterend idee dat er een soort terrorist in je hoofd zit, die zonder aanleiding genadeloos kan toeslaan. Toch merk ik dat de scherpe kantjes er inmiddels wel wat afslijten; na bijna 7 jaar is de tumor toch een onlosmakelijk deel van mijn leven geworden. Ik realiseer me dat, terwijl ik me druk maak over de barstjes in mijn luxeleventje, bewapende terroristen een paar duizend km verderop bij bosjes argeloze slachtoffers over de kling jagen en iets dichterbij zelfs een heel vliegtuig uit de lucht schieten… Dat relativeert lekker!

Hoewel, luxeleventje, het was flink aanpoten afgelopen week: niet alleen de scholen, maar ook alle sportclubjes zijn weer begonnen en dat betekent in ons geval dit jaar nog een hockeytraining erbij (naast 4 keer voetbal, 4 keer tennisles (incl. die van onszelf), twee keer hockey en een dansles). En afgelopen week waren ook de clubkampioenschappen tennis en zowel de kinderen als ik hadden tenniscompetitie (dat in mijn geval afgelopen vrijdagavond tot 1.30u erg gezellig was, maar de volgende ochtend toen de wekker om 7.30u ging voor de hockey iets minderL). Maar ik heb tenslotte logistiek gestudeerd, dus dat zou allemaal prima zijn verlopen als Ronald niet de hele week in het buitenland had en gezeten én Yannick niet één of ander griepvirus had opgepikt op de dag dat ik een belangrijke werkbespreking had. Wat voelde ik me een slechte moeder toen ik na de informatieavond van school thuis kwam en een kind met hoge koorts aantrof. Maar wat heerlijk dat ik van die gemakkelijke kinderen heb, die ondanks onregelmatige en vluchtig in elkaar geflanste maaltijden, een overvol dagschema en (Yannick) twee keer overgeven vrolijk en enthousiast van het ene naar het andere sport-event fietsen, al heel goed alleen thuis kunnen zijn en zelfs zelfstandig naar bed gaan op het afgesproken tijdstip! Hebben we misschien toch iets goed gedaan… (voor mijn (gemoeds)rust de dansles toch maar opgezegd).

Afgelopen voorjaar verliep overigens nauwelijks minder hectisch, omdat het trainen voor de Bergentocht ook veel tijd in beslag nam. Deze goed georganiseerde tocht over de Utrechtse Heuvelrug verliep overigens uitstekend, maar was best pittig! Gelukkig hadden fijne vrienden (in Roy Donders juichpakJ) halverwege een meer dan overdadige picknick geregeld, waardoor we een aangename onderbreking hadden. Jammer dat we vervolgens bij het laatste stuk alsnog een flinke bui op ons koppie kregenL. Het was erg bijzonder om na afloop veel bekenden van het Steppen tegen Kanker op de Alpe d’Huez weer te zien en lotgenoten te ontmoeten die ik alleen nog online had leren kennen: soms emotioneel, maar altijd hartverwarmend. Hoewel de persoonlijke impact van dit evenement het niet haalde bij de euforie en verbondenheid bij het Steppen tegen kanker op de Alpe d’Huez, ben ik wel trots op het grote bedrag aan donaties (€ 5150,-) dat ik met mijn deelname heb kunnen ophalen voor de stichting STOPhersentumoren! Dank aan allen die daaraan hebben bijgedragen J!

and UNDO!

Tot over 4 maanden maar weer!

Liefs, Marion.