Lieve vrienden, familie, kennissen en collega’s,
Ook vandaag kreeg ik weer goed nieuws van de neuro-oncologe: m’n hersentumor is nog altijd rustig!
Het is natuurlijk prachtig dat het ondanks de slechte vooruitzichten nog steeds zo goed gaat, maar ik merk wel dat ik het steeds moeilijker vind om met mijn onzekere status om te gaan. Ben ik nu ziek of niet? De tumor is weggehaald en op die plaats bevindt zich nu een holte met hersenvocht, waarin de afgelopen 5 jaar nauwelijks verandering is waargenomen. Hoewel ik wel het één en ander aan capaciteiten heb ingeleverd en 100% arbeidsongeschikt ben verklaard, werk ik nog wel twee dagen per week met veel plezier als projectleider. Maar tegelijkertijd geeft mijn arts aan dat gebleken is dat de tumor ook na 5 jaar zomaar in alle hevigheid kan terugkomen, hoe ongelofelijk dat ook klinkt. Ik voel me niet zielig en heb een hekel aan zelfmedelijden, maar af en toe weet ik me gewoon geen raad met m’n onduidelijke levensverwachting.
Gelukkig word ik al snel net als iedereen gewoon weer meegesleept in de waan van de dag, waar we iedere keer toch weer het beste van proberen te maken! Helaas heeft dat dynamische leven zo af en toe wel z’n weerslag op mijn concentratieniveau. Zo ben ik afgelopen weekend tijdens ons heerlijke maar vermoeiende uitstapje naar Boedapest (10 jaar getrouwd!) op de heenweg mijn paspoort kwijtgeraakt, waardoor we maandagmorgen voor vertrek nog een noodgedwongen bezoekje aan de Nederlandse ambassade moesten brengen voor een zogenaamd ‘Laissez passer’ document. We hebben ook geprobeerd aangifte van vermissing te doen bij de plaatselijke politie, maar nadat we eerst een tijd in een aftandse wachtkamer waren geparkeerd en er geen enkel teken van leven kwam, bleek bij navraag dat geen van de aanwezige agenten Engels sprak, waardoor we zouden moeten wachten tot … Met het oog op het tijdstip van onze vlucht, hebben we dat niet afgewacht en hebben haastig een taxi gezocht (waar zijn ze als je ze nodig hebt) om precies op tijd voor de airport-shuttle weer bij ons hotel te arriveren.
Na een vertraagde vlucht (we hebben een uur lang met alle passagiers in een snikhete loods staan wachten: alsof we gedwongen op transport werden gezet), kon ik direct na thuiskomst achteraan aansluiten in de enorme rij voor het inschrijven voor de kindervakantieweek. Toen ik eindelijk aan de beurt was, was de locatie waar Leslie naartoe wilde natuurlijk vol, tenzij ik me als hulpmoeder zou aanmelden… Wat doet een moeder dan? Afijn, tegen die tijd dat ik wegreed was mijn concentratieniveau zodanig gedaald dat ik tegen een, vanuit mijn positie onzichtbaar, paaltje reed, dat ik met inparkeren nog zo zorgvuldig had ontweken…. Wat een rotgeluid geeft dat zeg! Het is maar blik natuurlijk, maar het duurde toch even voordat ik dit kon relativeren.
Worry is a total waste of time
It doesn’t change anything
All it does is steal your joy
and keep you very busy doing nothing
Veel liefs van Marion.
